به گزارش «ایام»، متن پیش رو نوشتاری از «محمدعلی یزدانی»؛ مستند ساز و فعال جبهه فرهنگی انقلاب در صفحه شخصی خود در فضای مجازی اقدام به انتشار یادداشتی با عنوان «نیم‌نگاهی به مسئله شفافیت مالی، در تاریخ معاصر» نموده است که در آن از یک نمونۀ رایج شفافیت در گذشته که قابلیت الگو برداری دارد گفته است. متن این نوشتار را در ادامه می‌خوانید:
چندسالی هست که طرح شفافیت مالی برای نهادها و مراکز دولتی و خصولتی به هزارتوی مجلس می‌رود و همچنان به نتیجه نرسیده است. بگذریم که اصولاً سالهاست که مسئله شفافیت، نه فقط در ساختارهای دولتی، که حتی در نهادها و مجموعه‌های اوقافی، فرهنگی، خدماتی، دینی، عمرانی، خیریه‌ای و… هم از جانب بخشی از بدنه انقلابی دارد مطالبه می‌شود و هنوز هم عده‌ای رسیدن به آن را یک امر نزدیک به محال می‌دانند. عده‌ای هم طرح شفافیت مالی را یک مسئله جدید می‌دانند.
در صورتی که شفافیت مالی تا همین ۸۰سال پیش در دیدگاه بعضی علما و متدینین، یک مسئله بدیهی به حساب می‌آمده است.
صورتی که برای مشاهده به این نوشتار پیوست کردم، گزارش بیلان ۴۳ صفحه‌ایِ «اطعام عمومی عاشورا»ست که در دهه۳۰ به همت «آیت‌الله آقا سیدنورالدین‌حسینی‌شیرازی» و مشارکت مردم، در شیراز پایه‌ریزی و به صورت گسترده در ایام محرم در سراسر شهر، با مدیریتی یکپارچه، پخش و توزیع می‌شده است.
فارغ از اهداف و نیات متولیان آن(که در پایین آمده است) چیزی که خیلی جالب است، مکتوب‌سازی و سندبرداری دقیق خیرات و نذورات، و همینطور هزینه‌کردها و مخارج این برنامه بزرگ هست که در عین عظمت و گستردگی، به‌صورت منسجم و با یک مدیریت دقیق، مکتوب شده و بعد در روزنامه‌های کثیر الانتشار چاپ گردیده و بعدتر هم به صورت کتابچه در اختیار مردم شهر گذاشته شده است. عملی که نتیجه‌ای نداشته به جز اعتماد بیش‌ازپیش مردم شهر، به جریان دینی و تشکیلاتی مرجعیت فارس «آیت‌الله آقا سیدنورالدین شیرازی» و برنامه‌های دینی، و همینطور جلوگیری از هرگونه سوءظن، تهمت و شایعه پراکنی در میان مردم.
داشتم فکر می‌کردم که ما در تاریخ نه‌چندان دور خود الگوهایی داشتیم که الان فرسنگ‌ها از آن‌ها فاصله داریم. ای‌کاش مسئله شفافیت، چه در هزینه‌کرد بیت‌المال، و چه حتی در فعالیت‌های به اصطلاح خداپسندانه و دینی‌مان، دوباره تبدیل به فرهنگ بشود.
خوب است اگر وقت کردیم نیم نگاهی هم به تجربیات موفق گذشتگانمون بیاندازیم.
پ‌ن: برسد به دست مخاطبان اصلی‌اش: دولت‌مردان، مدیران دولتی و غیردولتی، مجلسی‌ها، صاحبان هیئات، انقلابیون، مذهبی‌ها، عدالت‌جویان، محققان، مدیران فرهنگی و…
دیدگاهتان را بنویسید